Moriel Yende

1. Imię: Moriel;
2. Nazwisko: Yende;
3. Wiek: około 309 lat, jednakże wygląda na dwadzieścia;
4. Rasa: Księżycowy Elf;
5. Profesja: mag/kurier
6. Broń: krótki sztylet przypięty na udzie, a także stary łuk i kołczan ze strzałami w szafie;
7. Miejsce zamieszkania: Sayther;
8. Wygląd: Jak każdy Księżycowy Elf może pochwalić się jasną skórą, na której nigdy nie pojawiają się rumieńce, czy też jakiekolwiek niedoskonałości. Wygląda, jak gdyby wykonana została z wysokiej jakości porcelany.
Jest szczuplejsza od przeciętnego człowieka i wyższa od niego. Rysy jej twarzy są zdecydowane, a zarazem delikatne.
Posiada długie, kruczoczarne włosy, które również są charakterystyczne dla jej rasy, oraz zielone oczy o złotych przebłyskach. W spojrzeniu tych oczu nie odbijają się żadne uczucia. Nawet, gdy szczerze się uśmiechnie po oczach tego nie można poznać. Są wiecznie chłodne, mimo ciepłej barwy i nieobecne. A jednak zarazem niezwykle bystre. Dziewczyna zawsze lustruje nimi każdą osobę. Jest w stanie dostrzec choćby najmniejszy szczegół.
Jej blade, idealnie równe i pełne usta zazwyczaj układają się w lekkim, przyjemnym półuśmiechu, który zachęca do rozmowy z nią.
Podobnie, jak oczy tak i cała twarz jest jakby z kamienia. Każdy grymas wydaje się być sztuczny i wystudiowany. W wielu sytuacjach jest tak naprawdę, jednakże nie zawsze. Często zdarza się, że dziewczyna niesłusznie jest posądzana o nienaturalność, gdy w rzeczywistości jest stuprocentowo naturalna.
Nie gestykuluje. A przynajmniej nie nadmiernie. Zazwyczaj stoi bez ruchu, idealnie wyprostowana, uśmiechając się tajemniczo pod nosem.
Nie przepada za typowo ludzkimi strojami. Woli nieco bardziej klasyczny ubiór. Jej ulubionym materiałem jest skóra, len, bądź jedwab. Najlepiej w stonowanych kolorach takich, jak zieleń, brąz, czerń, bądź biel, ewentualnie złoto.
Zazwyczaj ubiera się tak, by nie wyróżniać się z tłumu – długie tuniki, lniane spodnie i wygodne obuwie. Nigdy nie nosi dżinsów – nie ma czegoś takiego w szafie. Posiada kilka par spodni skórzanych i lnianych. Ma także jedną spódnicę – jedwabną. Oprócz tego kilka zwyczajnych koszul, a nawet podkoszulków bez nadruku.
W chłodne, jesienne, czy też zimowe dni, Moriel zakłada ciepłe, wełniane swetry i skórzane kurtki, a czasem nawet czapki i szaliki!
9. Charakter: Dosyć skryta. Nie lubi zbyt wiele o sobie mówić, jednak nie jest to nic zaskakującego.
Jest doskonale wychowaną, kulturalną kobietką, której niewiele można zarzucić. Jednakże, jak to mówią, cicha woda brzegi rwie. Tak naprawdę dosyć frywolne z niej dziewczę, a zarazem trzymające się nieco na uboczu. Moriel nie jest urodzoną samotniczką, choć zazwyczaj stroni od towarzystwa. Zazwyczaj jednak pragnie bliskości drugiej osoby, wszystko jedno, czy jest to elf, człowiek, niziołek, czy też ktoś jeszcze inny.
Jest kłębkiem sprzeczności. Mimo, iż samoocenę ma nieco zaniżoną, to zdarzają jej się momenty, gdy wywyższa się ponad innych. We własne możliwości też nie do końca wierzy, choć ambicje ma naprawdę wysokie.
Uparte dziewuszysko, raczej staroświeckie, choć nieco gryzie się to z jej, khem, zapatrywaniami na pewne kwestie. Trochę złośliwe, trochę mściwe. Intrygantka, spryciula – umie wyślizgnąć się, z mniejszym lub większym wdziękiem, z kłopotów, choć z reguły stara się w nie po prostu nie wpadać (wiadomo - nie zawsze wychodzi).
Z lojalnością u niej raczej krucho.
Stara się sprawiać wrażenie obojętnej, zimnej suki i wychodziłoby to jej całkiem nieźle, gdyby nie ciągłe napady wściekłości – denerwuje ją wszystko; chodząca bomba zegarowa.
Jest raczej zamknięta w sobie, poważna i małomówna. Z trudem nawiązuje kontakt z otoczeniem. Ma szczególne, sobie tylko znane powody do nieufności i dystansu; jest zwykle wyobcowana i trudna do rozszyfrowania. Czasami wynika to z braku talentów towarzyskich i pewnej toporności w sposobie bycia.
Nie znosi sprzeciwu. Spróbuj zrobić coś, co jej się nie spodoba, to narazisz się na jej gniew.
Tolerancyjna, co dziwne. Ale to wynika z rasowego obciążenia genetycznego. I choć stara się pozować na nietolerancyjną to i tak nikt w to nie wierzy…
Ale jest dobrą aktorką!
Posiada ogromne wyczucie piękna. Kocha naturę, sztukę, muzykę. Wolne dnie spędza grając na Fletni Pana, która jest jej ukochanym instrumentem. Potrafi także śpiewać, co jest jednak dosyć pospolitą umiejętnością pośród przedstawicieli jej rasy.
Uwielbia taniec i zabawy taneczne, dlatego często odwiedza różne dyskoteki, by móc choć chwilę poczuć rytm w stopach.
Jej największą wadą, a zarazem zaletą jest ogromna duma.
Rzadko sypia. Prowadzi raczej nocny tryb życia - wraca do domu nad ranem, zasłania kotary w oknach i pada na łóżko, odsypiając kolejną zarwaną noc.
Jest niezwykle spostrzegawcza i czujna – wyczulona na niebezpieczeństwo. Została obdarzona niecodzienną umiejętnością wyczuwania zbliżającego się zagrożenie, dzięki czemu jest w stanie ochronić przed nim siebie i innych, znajdujących się w jej otoczeniu.
Wykazuje się dużą szybkością i zwinnością ruchową. Wynika to ze szkolenia, jakie przeszła w młodości, a także z chęci udowodnienia innym, że nawet kobieta może być doskonałym wojownikiem.
Bezczelna. Cholernie bezczelna, niewiadomo po kim…
W głębi serca skrywa niechęć do Mrocznych Elfów, ale zazwyczaj o tym nie mówi.
10. Historia: Urodziła się około stu dziewięciu lat temu. Wtedy to jeszcze Elfy Księżycowe żyły we własnych miastach, nie mieszając się w sprawy innych ras. Wychowana została tak, jak młoda elfka wychowana być powinna – na dumną, sprytną i tolerancyjną kobietę, która potrafi poradzić sobie w każdej sytuacji.
Jako, że jej ojciec był Magiem od najmłodszych lat poznawała tajniki tejże sztuki. Z czasem uczennica przerosła mistrza – tata musiał przyznać, że czary dziewczyna ma we krwi i doskonale sobie z nimi radzi.
Gdy świat zaczął się zmieniać także jej charakter i zapatrywanie się na pewne sprawy zmieniło swe tory. Zaczęła nieco więcej czasu spędzać w gronie osób, nie przynależących do jej rasy, pomagała zwykłym ludziom, aż wreszcie wyprowadziła się z rodzinnego miasta i, wraz z dużym gronem nieznanych jej elfów, przeniosła do ludzkiej osady.
Kiedy po dwudziestu latach dowiedziała się o śmierci rodziców (nie wiadomo jak umarli) w pierwszym odruchu chciała wrócić do elfiej krainy, jednakże pogłoski, jakoby miała ona zniknąć powstrzymały ją przed tym. I rzeczywiście – po kolejnych dwudziestu latach niemalże wszystkie elfy przeniosły się do ludzkich wiosek i miast, porzucając swoje domy. Wioska, w której Moriel się urodziła przestała istnieć, a wszyscy jej znajomi mieszkańcy zamieszkali w Sayther, bądź Ratoil, które to przechodziły wtedy swój renesans.
Obecnie wynajmuje niewielkie mieszkanko blisko centrum Sayther, w którym spędza minimum swojego wolnego czasu.
Ponieważ w obecnych czasach Magowie nie mają zbyt wiele do roboty była zmuszona do znalezienia sobie jakiejś pracy, z której mogłaby się utrzymywać. Obecnie jest kurierem, współpracującym z największą firmą kurierską w całym Leroth, świadczącą usługi wszystkim jej mieszkańcom.
11. Zdolności: Jest Magiem, a co za tym idzie opanowała magię elfów do perfekcji. Potrafi także wyczuwać zbliżające się niebezpieczeństwo i zajrzeć w przyszłość (ale nie może jej w pełni przewidzieć).
12. Inne: Posiada motocykl, który jest jej ukochanym dzieckiem, a zarazem środkiem transportu w pracy. Baluje do późna i dużo pije.